بیایید یک موقعیت را تصور کنیم و در قالب این مثال به مساله حساسیت و زودرنجی بپردازیم.

فردی بیست ساله که با توجه به ظاهر و جثه‌اش حتی بیست و چندساله نشان میدهد.
اما هنوز برای مسایلی که از نظر اکثر افراد کوچک و بی‌اهمیت هستند، بغض می‌کند و اشک مثل جوب آب از چشمانش جاری می‌شود.

این اشک‌ها چاره ساز کارها و تصمیم‌های او می‌شود و به این طریق حرف خود را به کرسی می‌نشاند.

هرچند که نقش اطرافیان او را نباید نادیده گرفت.
زیرا هرچه را که بخواهد و اراده کند در کمترین زمان برایش آماده و مهیا می‌کنند.

به قولی نمی‌خواهند “چیزی به دل دخترشان بماند”

اینها درد و دل مادری است که حساس بودن بیش از اندازه دخترش را تشریح می‌کند
که از همان دوران کودکی با این ویژگی شخصیتی او مشکل داشته است.

همچنین اشاره می‌کند که یکی از اختلاف‌های مهم او و همسرش به خاطر این موضوع است که چرا با فراهم کردن سریع و همه امکانات و لوس کردن او مخالف است.

در ادامه، پدر دختر داستان ما اضافه می‌کند که دخترشان بسیار زودرنج است و روحیه حساسی دارد.
او دوران کودکی دخترشان را به یاد می‌آورد که از همان دوران روحیه بسیار حساسی داشت. وقتی با کوچکترین مساله‌ای روبرو می‌شد، زود اشک می‌ریخت.
و او چون طاقت اشک‌های دختر را نداشت و نمی‌خواست چیزی به دل دخترک بماند، تمام تلاش خود را می‌کرد تا همه امکانات برای او فراهم باشد.

حساسیت و زودرنجی

زودرنجی و حساس بودن یک ویژگی و خصیصه شخصیتی است

اگر میزان آن در افراد زیاد باشد در دسته‌ی ویژگی‌های نامطلوب قرار می‌گیرد که آسیب‌‌هایی را هم فرد و هم اطرافیان او در پی خواهد داشت.

به دلایل زیستی و بیولوژیکی، افرادی که حساس و زودرنج هستند، ذهن متفاوتی در مقایسه با دیگر افراد دارند.

این افراد نه تنها سیستم عصبی نسبتا متفاوتی دارند، بلکه تغییرات موجود در سطح مغز آن‌ها کمتر از افرادی است که این ویژگی حساس بودن را برخوردار نیستند.

مطلب مرتبط:
حساسیت، زودرنجی و وسواس

افراد زودرنج و حساس در ارتباطات خود با دیگران بیشتر احساس ناراحتی می‌کنند و زجر می‌کشند

چون افرادی هستند که
معمولا قهر می‌کنند،
داد می‌زنند،
حرف‌هایشان تبدیل به بغض و گریه تبدیل می‌شود
تا جایی که نمی‌توانند حرف خود را به روشنی و آسانی بیان کنند.

اگر در ارتباط با فردی زودرنج و حساس قرار دارید، این نکته را به خاطر بسپارید که
به دلیل مسایل ژنتیکی که قبلا به آن اشاره کردیم و همچنین مسایل تربیتی،
این افراد در بروز حساسیت و زودرنجی هیچ گونه تقصیری ندارند.

به همین دلیل باید کاملا کاملا آنها را درک کرد و سپس روی مسایلی که حساسیت نشان می‌هند، با آنها گفت و گو کرد.
در ادامه این نوشته به چگونگی ارتباط با آنها می‌پردازیم و راهکارهایی را ارایه می‌کنیم.

برخی افراد به دلیل اینکه از کودکی به شکلی تربیت شده‌اند که خواسته‌ها و علایق خود را با لجبازی و داد و بیداد راه انداختن و هیچ تلاشی به دست آورده‌اند،
وقتی به بزرگسالی می‌رسند به صورت افرادی که حساس و زودرنج هستند شناخته می‌شوند.

چرا که هرگز یاد نگرفته‌اند برای رسیدن به نتیجه دلخواه و خواسته خود، باید
زمان بگذرد،
تلاش بکنند
و البته شرایط همیشه اینگونه نیست که به نتیجه دلخواه خود برسند.

حساسیت و زودرنجی

چرا افراد حساس و زودرنج می‌شوند؟

فرد زودرنج و حساس از اولین سال‌های زندگی خود یاد گرفته است که با قهر کردن، اشک ریختن، داد و بیداد کردن ووو به خواسته‌های خود دست پیدا کند.

این موضوع باعث کاهش میزان تاب آوری او نیز شده است.
به همین خاطر فردی که در کودکی خود تاب آوری پایینی داشته باشد، حتما در بزرگسالی نیز زودرنج و حساس خواهد بود.

مورد دیگری که می‌تواند دلیل حساس بودن و زودرنجی افراد باشد طرحواره های استحقاق، بی ارزشی و یا نقص و شرم است.
افرادی که درگیر این طرحواره‌ها هستند، احتمال بالا بودن حساسیت آنها در مقایسه با دگیر افراد بیشتر است.

از شخصیت‌هایی دیگری که میتوانند درگیر حساسیت و زودرنجی شوند، می‌توان به شخصیت خودشیفته اشاره کرد.
افراد با شخصیت خودشیفته به دلیل حساسیت و زودرنجی بالا نمی‌توانند نظرات مخالف خود را بشنوند و در مقابل آنها دوام بیاورند.

به همین خاطر اگر پاسخ منفی یا خلاف انتظار خود از دیگران بشنوند، سریع با آنها برخورد می‌کنند.

نقش اختلالات روان در حساسیت و زودرنجی افراد

در برخی از افراد این حساسیت و زودرنجی می‌تواند ناشی از افسردگی آنان باشد.

این دسته از افراد بسیار حساس و زودرنج هستند تا جایی که حتی با شنیدن “بالای چشمت ابروست” ناراحت شده
و در برخی مواقع به سرعت واکنش نشان می‌دهند.

در آن دسته از افرادی که در جامعه از جایگاه خاصی برخوردار هستند، حساسیت و زودرنجی آنان نه تنها باعث بد شدن حال خودشان می‌شود،
بلکه موجب ناراحتی اطرافیانشان هم می‌شود.

به نحوی که این خصوصیت شخصیتی آن‌ها نه تنها ارتباط آنها با دیگران را دردناک‌تر می‌کند بلکه باعث می‌شوند دیگران نیز از آنان فاصله بگیرند.
این موضوع خود باعث بیشتر شدن حساسیت آنان شده و به رنجیده خاطر شدن این افراد دامن می‌زند.

متاسفانه افراد حساس و زودرنج اغلب تنها هستند.
از آنجایی که اکثرا رفتارهایی همراه با قهر یا گریه دارند، دیگران از آنان فاصله می‌گیرند
که این امر می‌تواند آسیب‌هایی جدی به همراه داشته باشد.

راهکارهای برقراری ارتباط با افراد حساس و زودرنج

اما آیا به هیچ وجه نمی‌توان با آنها رابطه داشت و ارتباط با آنها برقرار کرد؟

مسلما می‌توان با آنها رابطه صحیحی برقرار و حفظ کرد که لازمه آن چند راهکار زیر است

اول از همه، باید آنها را به خوبی درک کرد.
نباید حساسیت و زودرنجی آنان را به صورت مداوم به رویشان آورد.
چون این یادآوری و ابراز مدام کردن می‌تواند باعث تقویت این ویژگی‌ها در فرد شود.

قدم دوم همدلی کردن است.
همدلی به این معناست که موضوعات و دنیا را بتوانید از نگاه آنان و به قولی با عینک آنها ببینیم.
بدون قضاوت، بدون سوگیری و بدون اینکه بخواهیم آنانن را محکوم کنیم.

اگر این حساسیت و زودرنجی بسیار بالا و شدید باشد، مراجعه به یک مرکز مشاوره خوب و با راهنمایی‌های یک روانشناس مجرب و آغاز فرآیند روان‌درمانی ضروری است.

با کمک یک مشاور خوب می‌توانند از شدت حساسیت و زودرنجی خود بکاهند و زندگی را با نگاه تازه‌ای پیش بگیرند.

حساسیت و زودرنجی